Κυριακή Φραντζή

Το 2008 η αυστραλιανή κυβέρνηση, σε μια χειρονομία συμφιλίωσης, ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τους πρώτους κατοίκους της χώρας για τη βίαιη αφομοίωση που επί αιώνες διαπράχθηκε εις βάρος τους εκ μέρους των λευκών αποίκων. Με τη ευκαιρία αυτή, το πολυπολιτισμικό δίκτυο SBS μετέδωσε φέτος την τηλεοπτική σειρά First Australians, στην οποία ιστορικοί, ακτιβιστές, διανοοούμενοι και καθημερινοί άνθρωποι–λευκοί και ιθαγενούς καταγωγής- διηγούνται την ιστορία ενός από τους αρχαιότερους πολιτισμούς του πλανήτη: από την μυθική του αρχή, την εισβολή των Βρεττανών αποίκων, τους αγώνες του για αναγνώριση και μέχρι τις μέρες μας. Η σειρά αυτή είναι ένα εξαιρετικό δείγμα παρουσίασης μιας εθνικής/φυλετικής υπόθεσης με σύγχρονο, δημιουργικό και προσιτό τρόπο.

Τα θέματα των εφτά επεισοδίων της σειράς έχουν ως εξής:

1. Ήρθαν για να μείνουν

2. Η θέλησή της να επιβιώσει

3. Ελευθερία για τη διάρκεια της ζωής μας

4. Δεν υπάρχει άλλος νόμος

5. Νοσηρό κυβερνητικό πείραμα

6. Δίκαιος διακανονισμός για μια μαύρη φυλή

7. Δεν είμαστε πια σκιές

και μπορεί να ανακτηθεί από το δικτυακό τόπο:

http://www.sbs.com.au/firstaustralians/index/index/epid/1

http://www.sbs.com.au/firstaustralians/index/index/epid/7

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι τις τελευταίες δεκαετίες η αμφισβήτηση της Ιστορίας προέρχεται κυρίως από τις δυτικές κοινωνίες του πλανήτη, ενώ οι μεταποικιακές κοινωνίες αισθάνονται την ανάγκη όχι μόνο να έχουν μνήμη, αλλά το κυριότερο «ιστορίες» που περιλαμβάνουν το λόγο και την εμπειρία των απλών ανθρώπων(των «υποκειμένων» κατά την επιστημονική έρευνα), καθώς και της καθημερινής ζωής. Οι πυρκαγιές για παράδειγμα που σημειώθηκαν στην Αυστραλία τα τελευταία χρόνια έγιναν πολύ σύντομα αφορμή για καλιτεχνική δημιουργία και για ομαδική δημιουργική γραφή. Κεντρικό σημείο σ’ αυτές τις κινήσεις είναι η άποψη ότι η ζωντανή μνήμη έχει θεραπευτικό χαρακτήρα, και ότι η απώλεια κάθε είδους, έστω και σε συμβολικό επίπεδο, χρειάζεται να αναγνωρισθεί και να επαναδιεκδικηθεί. Σε έναν κόσμο χωρίς σταθερές όπου τα άτομα και οι συλλογικότητες αισθάνονται ότι αλλού πατάνε κι αλλού μπορούν να βρεθούν ανά πάσα στιγμή, η δημιουργία ασφαλών χώρων για να να ακουμπήσουν, να μοιραστούν και να επεξεργαστούν τις τραυματικές εμπειρίες τους γίνεται επιτακτική.

Στη φωτογραφία: Aboriginal Rock Art, Ubirr Art Site, Kakadu National Park, Australia. Πηγή:Thomas Schoch, http://www.retas.de/thomas/travel/australia2005/index.html, ανακτήθηκε από Wikipedia στις 3/12/2010.