Γιώργος Θανόπουλος

Καταθέτω την προσωπική μου μαρτυρία.

    Για να μην παραξηγηθώ, δηλώνω εξαρχής ότι δεν έχω κανένα παράπονο από το Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Σύδνεϋ, στο οποία εργάζομαι από το 2006. Η συνεργασία μου με τους συναδέλφους εκεί είναι εξαιρετική και πάντοτε μου συμπαρίστανται. Είναι άψογοι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους και έχω κερδίσει πολλά συνεργαζόμενος μαζί τους. Δεν έχω επίσης κανένα παράπονο με τη χώρα υποδοχής. Όλα λειτουργούν θαυμάσια. Τα παράπονά μου εστιάζονται στην ελληνική γραφειοκρατία. Και τώρα στο θέμα μας.

      Ο αποσπασμένος εκπαιδευτικός εφοδιάζεται με Υπηρεσιακό Διαβατήριο του ΥΠΕΞ και για να παραμείνει στην Αυστραλία χρειάζεται ΒΙΖΑ παραμονής. Οι Αυστραλέζικες διαδικασίες για την έκδοση βίζας είναι πολυδάπανες και σκέτη ταλαιπωρία (ειδικές ιατρικές εξετάσεις που τις πληρώνει ο αποσπασμένος από την τσέπη του, ποινικά μητρώα κτλ.). Αυτά συμβαίνουν γιατί ο Έλληνας αποσπασμένος εκπαιδευτικός τυγχάνει της ίδιας μεταχείρισης με οποιοδήποτε υποψήφιο μετανάστη, αν και είναι κάτοχος υπηρεσιακού διαβατηριου, υπουργικών αποφάσεων κτλ.

   Το φθινόπωρο του 2006 πήρα λοιπόν την απόσπασή μου για τα ΑΕΙ του εξωτερικού και έκανα το μέγα λάθος να δηλώσω Αυστραλία. Μου χορηγήθηκε υπηρεσιακό διαβατήριο, πέρασα τις αυστραλέζικες ιατρικές εξετάσεις για τη χορήγηση βίζας και μετά από πολλά έφθασα στο Σύδνεϋ. Το αρχικό υπηρεσιακό μου διαβατήριο έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2009. Στη συνέχεια η απόσπασή μου παρατάθηκε έως 31 Δεκεμβρίου 2010. Εδώ αρχίζουν νέες ταλαιπωρίες και μάλιστα πολυδάπανες. Χρειάζομαι νέο υπηρεσιακό διαβατήριο μέσω του Προξενίου του Σύδνεϋ (απαιτούμενος χρόνος : περίπου 2 μήνες), χρειάζομαι νέα βίζα παραμονής (νέες ιατρικές εξετάσεις που τις πληρώνω από την τσέπη μου, κτλ.).  Κάπου στα μέσα Φεβρουαρίου 2010 μου χορηγείται η νέα βίζα, αλλά το νέο μου υπηρεσιακό διαβατήριο λήγει στις 18 Οκτωβρίου 2010 (!). Δηλαδή εάν θελήσω π.χ. το Δεκέμβριο (στην Αυστραλία είναι καλοκαίρι και έχουμε διακοπές)  να κάνω ένα σύντομο ταξίδι π.χ. στο Χογκ Κογκ, είναι αδύνατο, επειδή απαιτείται διαβατήριο που να λήγει 6 μήνες μετά την ημερομηνία ταξιδιού!

   Οι ίδιες ταλαιπωρίες και χειρότερες με περίμεναν το 2011. Η απόφαση ανανέωσης από το ΥΠΠΔΒΜΘ εκδόθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2010 (!), ενώ η παραμονή μου στην Αυστραλία και η βίζα παραμονής μου έληγαν στις 31 Δεκεμβρίου 2010.  Άντε τώρα να τρέχεις για νέο υπηρεσιακό διαβατήριο, για νέα βίζα παραμονής κτλ. Οι διαδικασίες ξεκίνησαν αναγκαστικά τον Ιανουάριο του 2011 και θα λήξουν, ελπίζω, μετά 3-4 μήνες. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι δυνατό να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου και να κάνεις κάποιο στοιχειώδη προγραμματισμό στην προσωπική σου ζωή;

   Άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όλα τα έξοδα ο αποσπασμένος είναι υποχρεωμένος να τα καταβάλει από την τσέπη του και μετά, αφού τα θεωρήσει και τα αποστείλει στην Ελλάδα, θα πάρει πίσω ένα μέρος των χρημάτων και μάλιστα μετά από πολυχρόνια αδικαιολόγητη καθυστέρηση του Γενικού Λογιστηρίου.

   Ο αποσπασμένος σε χώρα ευρωπαϊκή δεν μπορεί να βάλει στο μυαλό του τις ταλαιπωρίες των συναδέλφων στη μακρινή Αυστραλία. Και μόνο το ταξίδι είναι μακροχρόνιο και πολυδάπανο. Επιπλέον μετά από κάθε ταξίδι, χρειάζεσαι μια βδομάδα για να συνέλθεις από το jetlag. Το επιμίσθιο είναι μικρό και τα έξοδα του ταξιδιού υπέρογκα. Υπάρχουν συνάδελφοι που αδυνατούν να επισκεφθούν την πατρίδα και την ξαναβλέπουν μόλις επιστρέψουν οριστικά. "Εγώ τέλειωσα το στρατιωτικό μου", είναι η συνηθισμένη φράση που ακούς από τους επιστρέφοντες. Ένας αριθμός μάλιστα δεν περιμένει καν την τριετία, αλλά απογοητεύεται και επιστρέφει πριν καν λήξει ο πρώτος χρόνος απόσπασης!

   Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλους, σημαντικούς, λόγους. Νομίζω, ωστόσο, ότι με όσα έγραψα, θα ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι και θα πράξουν τα δέοντα. Χρειάζεται ρεαλισμός και όχι ρομαντισμός σε σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μας.

Σύδνεϋ, 7 Ιανουαρίου 2011