frantzkyr writes, "
Κυριακή Φραντζή

Αγαπητοί συνάδελφοι (νιάου), τώρα που είναι άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν, με όλη τη φυσική συστολή που με διέπει, στέλνω κι εγώ στις Φρυκτωρίες μας μερικές σκέψεις μου για το μεταμοντέρνο.

"

2 Μαΐου 2006

Η εμφάνιση του μεταμοντέρνου συμπίπτει ιστορικά με τα διάφορα κινήματα αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’60 και κατά την αντίληψή μου συνδιαλέγεται οργανικά με δύο από αυτά που άνθισαν εκείνη την περίοδο: το φεμινιστικό και το αντιαποικιακό κίνημα. Το πρώτο γιατί ανέδειξε τη σημασία της γραφής σε πρώτο πρόσωπο σαν τρόπο αυτοπροσδιορισμού των μελών μιας κοινωνικής ομάδας στον κόσμο. Το δεύτερο γιατί τίναξε στον αέρα την αντίληψη ότι η κραταιά Δύση είναι το κέντρο από το οποίο απορρέουν όλες οι άξιες λόγου σημασίες και αξίες.

Αν στην εκδήλωσή του κυρίως στην Αμερική το μεταμοντέρνο ταυτίστηκε με την ελαφρότητα, το αναλώσιμο και με την κυνική απόρριψη της πολιτικής και της ιστορίας, αυτό δε σημαίνει ότι σε άλλες χώρες συνέβη το ίδιο (π.χ., πόσο επιφανειακοί, απολιτικοί και μιας χρήσεως μπορούν να χαρακτηριστούν ο Φουκώ, η Τόνυ Μόρρισον, ο Χάινερ Μύλλερ και η Φρίντα Κάλο;). Αν επιδόθηκε σε ανούσια ανάμειξη ειδών (genres), δε σημαίνει ότι έπαψε να παράγει αξιόλογο έργο και θέαμα. Εξαιτίας ή ερήμην του έφερε σε επαφή και εγκατέστησε ένα διάλογο ανάμεσα σε διάφορα είδη καλλιτεχνικής έκφρασης(θέατρο, βίντεο και κινηματογράφο, ζωγραφική και κινηματογράφο, γλυπτική και ήχο, χορό και μαθηματικά, σοβαρή λογοτεχνία και ζωγραφική, προφορική ιστορία και λογοτεχνία, λογοτεχνία και παράσταση κτλ.). Στο αυστραλιανό θέατρο από το ’80 και μετά οι μεταμοντέρνες διασκευές δυτικών έργων έφεραν σε επαφή ένα αμύητο κοινό με τη δυτική τέχνη. Η δε αμφισβήτηση της ιστορίας, λένε οι εκπρόσωποί του, έθεσε σε αμφισβήτηση την επίσημη εκδοχή της Ιστορίας, δηλαδή την αποικιακή ιστορία και ιστορία της τέχνης.

Ταυτόχρονα το μεταμοντέρνο εμφανίζεται σε μια εποχή που ο δυτικός ορθολογισμός συναντά και περιέργως συγκλίνει με την ανατολική φιλοσοφική σκέψη. Η τυχαία πρόσμειξη ειδών συμβαδίζει με τις απρόβλεπτες κβαντικές συναντήσεις, η ρευστότητα των φυλετικών ορίων του σύγχρονου queer theory με την αντίληψη ότι το αρσενικό (yang) ενυπάρχει στο θηλυκό(yin) και το αντίστροφο, και ο βαθμός μηδέν της γραφής και της ανάγνωσης με το ανατολικό μηδέν της συνείδησης που εμπεριέχει και –δυνάμει- εγκυμονεί τα πάντα. Κάπου εδώ συναντιέται το παιχνίδι των λέξεων του μεταμοντέρνου με το γέλιο του Βούδα και το «ένα γέλιο θα σας θάψει» των αναρχικών και ίσως πρόσφατα στην Ελλάδα με τους «Επισκέπτες», τον καινούργιο δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα.

Αυτααά...