Πρόσφατα άρθρα

Poetics and Histories: To What Extent Did C. P. Cavafy Alter Historical Narratives, and for What Artistic Purposes?

stuident Name: Joseph Watson Module Lecturer: Dr Dimitra Tzanidaki-Kreps Date of Submission: 11/01/2016

Poetics and Histories: To What Extent Did C. P. Cavafy Alter Historical Narratives, and for What Artistic Purposes?

Theatricality, didacticism, prosaic verse, use of persons as symbols, contemplative mood, flashbacks are some of Cavafy’s recurring ‘tropes’. Discuss.

Within the vast poetry collection of Constantine Cavafy, arguably, a pattern of recurring tropes emerges, offering the readers an in depth understanding of what defines his artistry. The poems that I have chosen for this essay being Young Men of Sidon, Alexandrian Kings and Kaisarion, from his book The Collected poems. One might say that they serve as an example of Cavafy’s gravitation towards an array of literary devices such as theatricality, didacticism, prosaic verse, use of persons as symbols, contemplative mood and flashbacks, one might say that they create a narrative that extends beyond the individual poems, inviting us to explore the timeless themes captured by Cavafy.

Theatricality, didacticism, prosaic verse, use of persons as symbols, contemplative mood, flashbacks are some of Cavafy’s recurring ‘tropes’. Discuss.

Hyperion or the hermit in Greece

Concept, dramaturgy and performance by Dimitra Kreps

Hyperion or the hermit in Greece

Discuss the portrayal and effects of loss in the poetry of Cavafy

My Mother's Sin and Other Stories A series of lectures on Modern Greek literature taught by Dr Dimitra Tzanidaki-Kreps This is a first class essay of one of my students, Jenny Wight, who took my course this year writing beautifully on the effects of loss in Cavafy's poetry.

Discuss the portrayal and effects of loss in the poetry of Cavafy

«Examine how homoerotic love is expressed in Cavafy’s erotic poetry» By Yousuf Danawi, Reading University

This essay aims to examine the manner in which homoerotic love is expressed in Constantine Peter Cavafy’s erotic poetry.Initially, it will provide a brief introduction entailing contextual information. Subsequently, this essay will bestow an intricate analysis of his erotic poems, with a particular focus on elucidating recurrent themes pertaining tohomoerotic love. The analysis will explore both the formal and thematic constituents of Cavafy’s erotic poetry, accompanied by a pervading extraction of deeper meaning.This examination will be enhanced utilising relevant secondary literature. The primary source that consists of the poems to be discussed in this essay derives from a digital anthology that comprises Cavafy’s ‘Recognised’, ‘Denounced’, and ‘Hidden’ poems

 «Examine how homoerotic love is expressed in Cavafy’s erotic poetry» By Yousuf Danawi, Reading University

In Ritsos’ Moonlight Sonata what sentiments does the woman’s confession provoke/inspire to you and how these compare to the ones felt by the young man who remains silent throughout her long monologue.

Yannis Ritsos' "Moonlight Sonata" is a poignant and emotionally charged poem that presents a deeply intimate monologue of a woman speaking to a silent young man. The setting is night, with the moonlight casting a dreamlike atmosphere over the scene. The woman's confession, filled with personal revelations, memories, and emotions, evokes a variety of sentiments in the reader and provokes a complex response.

In Ritsos’ Moonlight Sonata what sentiments does the woman’s confession provoke/inspire to you and how these compare to the ones felt by the young man who remains silent throughout her long monologue.

The form of Dramatic Monologue as perfected by Ritsos’ poetry.

Yannis Ritsos is widely regarded as one of the most significant figures in contemporary Greek poetry. He managed to revolutionise the idea of a dramatic monologue and create not just beautiful poetry, but also a multifaceted art form that has depth on psychological, social, and philosophical levels throughout all of his publications. The dramatic monologue form was popularised by Victorian poets such as Robert Browning, but Ritsos revitalised it and many poets to this day still use his style as inspiration. His ability to construct identities and characters that the reader can genuinely sense and almost experience is skilful.

The form of Dramatic Monologue as perfected by Ritsos’ poetry.

Discuss the portrayal and effects of loss in the poetry of Cavafy

My Mother's Sin and Other Stories A series of lectures on Modern Greek literature taught by Dr Dimitra Tzanidaki-Kreps This is a first class essay of one of my students, Jenny Wight, who took my course this year writing beautifully on the effects of loss in Cavafy's poetry.

Discuss the portrayal and effects of loss in the poetry of Cavafy

How does Seferis’ mythical method interact with Greece’s lasting socio-political issues?

Seferis uses the mythical method in his poetry to allude to and comment upon social and political issues in Greece in his lifetime. Before discussing his poetry, it is important to define what is meant by Seferis’ mythical method. This method can be described as allusive, as although Seferis does make direct references to myth he does so in inventive ways, for example by using narrative space, symbols and characters to evoke Greek myths.

How does Seferis’ mythical method interact with Greece’s lasting socio-political issues?

ἐξ ἐρίων δὴ καὶ κλωστήρων καὶ ἀτράκτων

This essay examines that metaphor in the context of the political and war situation at the time Lysistrata was first performed. It considers traditional gender roles in the fifth-century Greek polis and Lysistrata’s inversion of those roles in her weaving analogy. Aristophanes’ comedic purpose in the weaving speech, in Lysistrata as a whole, and more generally across his corpus is examined. In addition, some observations are made about the sound pattern of Lysistrata’s speech and, in a personal argument, a speculative suggestion is advanced that the audience might have associated her cadences with the familiar rhythms of a domestic weaving loom.

ἐξ ἐρίων δὴ καὶ κλωστήρων καὶ ἀτράκτων

ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ

sikeliotis writes, "Με αφορμή το κείμενο του συναδέλφου Μιχάλη Πάτση από την Μόσχα θα ήθελα να προχωρήσω τη συζήτηση που άνοιξε πριν από ένα εξάμηνο περίπου και αφορά τη «στρατηγική» της διδασκαλίας της ελληνικής στο εξωτερικό.
"

Θεσσαλονίκη, 15 Μαϊου 2003



Σε διάφορα σημεία του εκτενούς κειμένου του, ο Μιχάλης αναφέρεται υπαινικτικά στις απόψεις μου, για να τις απορρίψει, Με λίγα λόγια μου καταλογίζει αν κατάλαβα καλά ότι «εξηγώ ιδεολογικά τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας», ότι είμαι υπέρμαχος της αντίληψης περί ελληνικότητας και ότι έχω το άγχος να «πείσω για την ιδιαιτερότητα της Ελλάδας». Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω λοιπόν δημόσια για δύο λόγους: πρώτον επειδή πράγματι πάνω κάτω αυτά πιστεύω και όχι μόνο δεν με θίγουν αλλά αντίθετα με τιμούν και δεύτερον επειδή μου δίνεται έτσι η ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτά λίγο παραπάνω.



ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ: ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ



Εφόσον δεχόμαστε την ύπαρξη του έθνους, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε και τη διπλή του υπόσταση: τη «φαντασιακή» και την υλική. Η πρώτη αφορά τα «στοιχεία ταυτότητας» ενός συλλογικού υποκειμένου, η δεύτερη αφορά το ίδιο το ιστορικό υποκείμενο. Έθνος χωρίς ταυτότητα επομένως δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να συγκροτήσει διαφορετικά την ετερότητά του και να ξεχωρίσει από τα άλλα έθνη. Η ελληνικότητα λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο από την ελληνική ταυτότητα που σηματοδοτεί ταυτόχρονα την εθνική μας ετερότητα, δηλαδή την «διαφορετικότητα των Ελλήνων» που παραδέχεται και ο Μιχάλης. Δεν μπορεί όμως να δέχεσαι τη διαφορετικότητα του ελληνικού έθνους αλλά ν’ απορρίπτεις το περιεχόμενό της. Μπορεί να έχεις τη δική σου άποψη, να απορρίπτεις ή να προσθέτεις κάποια στοιχεία, ν’ αποκαλύπτεις και να καταδικάζεις τον εθνικισμό και την εθνική μισαλλοδοξία, τον εθνοφυλετισμό κτλ, αλλά δεν μπορείς ν’ απορρίψεις την εθνική ταυτότητα συλλήβδην. Επομένως το ότι οι διάφορες –«ότητες» «βοήθησαν στο Μεσοπόλεμο τις φασιστικές ιδεολογίες» δεν μπορεί να γενικευτεί καθώς «όπου γενικ- ότης εκεί και επιπολαιότης» (Παπαδιαμάντης).



ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ



Γιατί μαθαίνουν οι ξένοι ελληνικά; Η Αρετή μας έστειλε τις απαντήσεις των Ισπανών φοιτητών της. Τις ίδιες πάνω κάτω απαντήσεις δίνουν και οι δικοί μου φοιτητές εδώ στη Σικελία. Οι περισσότεροι μαθαίνουν ελληνικά για λόγους… ιδεολογικούς. Ελάχιστοι για πρακτικούς λόγους. Το να πιστεύει κανείς ότι η διάδοση της ελληνικής γλώσσας στο κόσμο οφείλεται στο βάρος των… ελληνικών εξαγωγών ή στην αυξημένη πολιτική επιρροή της χώρας διεθνώς αποτελεί μάλλον αυτάρεσκη αυταπάτη. Στην Ανατολική Ευρώπη τα πράγματα είναι βέβαια διαφορετικά. Υπάρχει αναμφισβήτητα και το υλικό κίνητρο. Πιστεύουν πολλοί πως μαθαίνοντας ελληνικά μπορούν να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα. Πολλοί μάλιστα θέλουν να έρθουν να μείνουν και να εργαστούν μόνιμα στην Ελλάδα. Δεν θα σχολιάσω εδώ το επίπεδο των ελληνορωσικών και γενικότερα των ελληνο-ανατολικοευρωπαϊκών σχέσεων στον εργασιακό και κοινωνικό τομέα. Αποτελεί εθνική ντροπή. Αναλογιστείτε μόνο τι συνειρμούς προκαλεί η λέξη «Ρωσίδα» ή «Βουλγάρα» στην ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα της φιλοξενίας. Έχει έντονα χαρακτηριστικά δουλοκτητικής κοινωνίας και τα θύματά της είναι ο ανθός της νεολαίας των χωρών της ανατολικής Ευρώπης.

Εγώ βέβαια δεν «εξηγώ ιδεολογικά» τη διάδοση της ελληνικής, ό,τι και να σημαίνει η διατύπωση αυτή. Το πρόβλημα μου δεν είναι γιατί οι ξένοι θέλουν να μάθουν ελληνικά, αλλά γιατί η Ελλάδα να θέλει να διαδώσει την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό. Προφανώς για λόγους ιδεολογικούς. Δεν συμμερίζομαι, ούτε χρησιμοποιώ όρους όπως «αίγλη» της Ελλάδας, «πολιτισμένο κράτος» κτλ. Ειδικά ο τελευταίος είναι ρατσιστικός όρος και έχει τις ρίζες του στην αποικιοκρατία. Πιστεύω όμως ότι η Ελλάδα διαθέτει, δυνάμει έστω, ένα τεράστιο, χρήσιμο και αξιοποιήσιμο πολιτισμικό φορτίο που αξίζει να διασωθεί. Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας συντελεί στη δημιουργία κοινωνών και φίλων αυτής της Ελλάδας, της Ελλάδας που αντιστέκεται. Αυτή είναι η άποψή μου και είναι φυσικά ιδεολογική.



ΖΗΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ: ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ



Νάτην πάλι η –ότητα! Πρώτα πρώτα το άγχος ως αυθεντική ανθρώπινη κατάσταση δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα. Θα έλεγα μάλλον ότι λίγο άγχος και λιγότερη αυτοπεποίθηση δεν βλάφτει. Εγώ αυτή την ανασφάλεια την έχω, το παραδέχομαι. Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία που στηρίζεται στην εξής υπεραπλούστευση: «αφού τη βγάλαμε καθαρή τόσους αιώνες δεν θα πεθάνουμε ποτέ». Ποιος μας το εγγυάται αυτό; Λαοί που δεν αγωνίζονται και δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στον κόσμο είναι καταδικασμένοι να σβήσουν. Από την αλλοτρίωση περνάνε στη λήθη. Τα μεγέθη είναι συντριπτικά εις βάρος μας. Μόνο μας καταφύγιο είναι, και πάλι κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πολιτισμικό μας φορτίο και το γεγονός ότι το δυτικό πολιτισμικό υπόδειγμα έχει εξαντληθεί. Η επεξεργασία και ανάδειξη επομένως αυτής της κληρονομιάς - διαφορετικότητας – εννοείται σε ανοιχτή επικοινωνία με τους άλλους πολιτισμούς – αποτελεί όρο επιβίωσης. Σε τελική ανάλυση, είναι υπαρξιακό το ζήτημα.

Ο «αισιόδοξος» αντίλογος ότι όλα πάνε μια χαρά δεν έχει δυστυχώς σοβαρά επιχειρήματα.



Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΙΣΧΥΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ



«Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας» (Παναγιώτης Κονδύλης, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, Αθήνα 1991, σ. 47)



Παρά το γεγονός ότι ο Μιχάλης μου χρεώνει ιδεοληπτική ερμηνεία των φαινομένων, ο ίδιος πέφτει θύμα μιας από τις μεγαλύτερες προπαγανδιστικές απάτες σε βάρος του ελληνικού λαού: του μύθου της ισχυρής Ελλάδας. Ποια υλικά στοιχεία, στατιστικοί πίνακες και οικονομοτεχνικές μελέτες στηρίζουν την άποψη ότι σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά δεδομένα «η σύγκριση με το παρελθόν είναι συντριπτική»; Κανένα. Ας πάρουμε τις εξαγωγές. Βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δεκαετιών. Οι εισαγωγές μας φθάνουν τα τριάντα δις δολάρια και οι εξαγωγές με τις πιο «αισιόδοξες» εκτιμήσεις (αυτές του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων) φθάνουν τα εννέα δις δολάρια! Όσο για το αν είμαστε ή όχι μια τουριστική χώρα, χώρα που επιβιώνει από τα μεταναστευτικά εμβάσματα και τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κεφάλαια από τις παραπάνω πηγές ανέρχονται σε εικοσιπέντε δις δολάρια (όταν το συνολικό εθνικό εισόδημα δεν ξεπερνάει τα ογδόντα!). Το δε «κοινωνικό κράτος», αν ποτέ υπήρξε στην Ελλάδα, τελεί υπό κατεδάφιση. Αυτή είναι λοιπόν η πραγματικότητα και όχι αυτή της κυβερνητικής προπαγάνδας περί ισχυρής Ελλάδας. Όσο για το αν η χώρα είναι «ικανή να πάρει πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο», εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω καμία τέτοια πρωτοβουλία εκτός από το ταξίδι του ΥΠΕΞ με τον αντίστοιχο Τούρκο στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη πριν από μερικούς μήνες που κατέληξε σε φιάσκο. Άφησα τελευταία την πολιτισμική παραγωγή. Αναρωτιέμαι ποια είναι αυτή που να δικαιολογεί το συμπέρασμα ότι η «σύγκριση με το παρελθόν είναι συντριπτική». Νόμπελ λογοτεχνίας πάντως θα κάνουμε πολύ καιρό να ξαναδούμε. Και το τελευταίο ανέκδοτο: ποια είναι η πολιτιστική πραγματικότητα της σημερινής Πάτρας των ανέργων που θα γίνει (;) πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης;

Δυστυχώς η ελληνική πραγματικότητα είναι άλλη από αυτήν που θέλει να μας παρουσιάζουν οι κρατούντες. Υπάρχουν σοβαρότατα οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά προβλήματα. Το γεγονός ότι είμαστε σε καλύτερη μοίρα από τη σημερινή Ρωσία, δεν σημαίνει τίποτα. Η Ρωσία αργά ή γρήγορα θα ανασυγκροτηθεί. Είναι τέτοια τα μεγέθη και ο πλούτος αυτής της χώρας, που δεν της επιτρέπουν να μείνει στο περιθώριο. Όσο πιο γρήγορα αντιμετωπίσει την παρούσα ζοφερή κατάσταση τόσο το καλύτερο και για το ρωσικό λαό που τόσα υποφέρει και για τον κόσμο και την παγκόσμια ισορροπία. Εμείς τι κάνουμε είναι το ζήτημα.

Το ίδιο ιδεοληπτική όσο και κοινότυπη είναι και η αυτάρεσκη πεποίθηση ότι στην Ελλάδα λειτουργεί η δημοκρατία. Πρώτα πρώτα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δημοκρατία στη χώρα αποκαταστάθηκε ύστερα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Έκτοτε η χώρα τελεί υπό την απειλή της τουρκικής επιθετικότητας. Το αντίτιμο της ειρήνης είναι δυστυχώς η αποδοχή των τετελεσμένων και η υποταγή μας. Οι αντιπολεμικές – στην ουσία αντιαμερικανικές – λαϊκές εκδηλώσεις των τελευταίων ετών είναι πράγματι ένα αισιόδοξο μήνυμα, απόρροια όχι των υλικών συνθηκών αλλά του πνεύματος αντίστασης, δικαιοσύνης και ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού. Κατά τα άλλα βιώνουμε ένα ιδιότυπο καθεστώς «τηλεοπτικής δικτατορίας», όπου τα ΜΜΕ επιχειρούν να διαμορφώσουν μια μαζική κοινωνική συνείδηση εφησυχασμένων και άβουλων παθητικών τηλεθεατών. Αποτέλεσμα: να υπερψηφίζονται στις εθνικές εκλογές όσοι προβάλλονται στην τηλεόραση: αθλητές, ηθοποιοί της «Λάμψης», δημοσιογράφοι κ.ά. Ε, δεν μπορούμε και να επαιρόμαστε γι’ αυτή τη δημοκρατία!

Ακόμη, το ότι «δεν είμαστε μονομανείς με μεγάλες εθνικές ή άλλες ιδέες» γιατί είναι θετικό; Είναι δηλαδή προτέρημα να «προσαρμοζόμαστε σε νέες καταστάσεις»; Πιστεύω ότι οι λαοί χωρίς «μεγάλες ιδέες» και οράματα, ακόμη χειρότερα οι λαοί που «προσαρμόζονται» στις «νέες συνθήκες», απλώς αποδέχονται μοιρολατρικά την υποταγή τους.

Είμαστε λοιπόν ως νεοέλληνες αισιόδοξοι ενώ οι αρχαίοι ήταν απαισιόδοξοι. Από πού προκύπτει αυτό; Εγώ αντίθετα διάβασα ότι οι Έλληνες συγκαταλέγονται στους πιο απαισιόδοξους της Ευρώπης. Πιστεύουν ότι η οικονομική κατάσταση θα χειροτερέψει το επόμενο διάστημα! Νομίζω ότι σωστότερο θα ήταν να λέγαμε ότι ο μηχανισμός της τραγωδίας συνεχίζει να λειτουργεί και στη νεοελληνική συνείδηση και στη νεοελληνική πραγματικότητα.

Αλλά αυτό που με παραξένεψε περισσότερο είναι αυτό που άφησα για τελευταίο. Είμαι κι εγώ από αυτούς που θεωρούν ότι η τοποθέτησή μας σε πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού αποτελεί τιμητικό προνόμιο. Δεν αισθάνομαι όμως ούτε ότι χρειάζεται «τόνωση του ρόλου μας», ούτε διανοούμαι να διεκδικήσω «μια πιο διακριτή υπόσταση». Πέρα από τη γλωσσική μου διαφωνία με αυτές τις διατυπώσεις, διαφωνώ και ουσιαστικά: είμαστε δάσκαλοι της ελληνικής σε πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού τελεία και παύλα. Για τα υπόλοιπα, υπάρχουν τα «πολιτικά» στελέχη να μεριμνήσουν: πρώτα πρώτα οι μορφωτικοί ακόλουθοι και οι κατά τόπους συντονιστές εκπαίδευσης. Εμείς εκπροσωπούμε την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία με τις αντιφάσεις της. Όχι την ελληνική κυβέρνηση. Λειτουργούμε φυσικά μέσα στα θεσμικά και νομικά πλαίσια των αρμοδιοτήτων μας και είμαστε υποχρεωμένοι να ασκήσουμε τα υπηρεσιακά μας καθήκοντα με ευσυνειδησία. Πέρα από αυτό όμως λειτουργούμε και με βάση την ατομική μας συνείδηση στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής ελευθερίας όπως επίσης και με βάση την επιστημονική μας κατάρτιση και συγκρότηση. Εκτός αν ο φίλος Μιχάλης εννοεί κάτι άλλο που δεν το κατάλαβα. Περιμένω διευκρινίσεις.



Όπως πάντα με αγάπη για όλους, από το Παλέρμο



Τάσος Χατζηαναστασίου



ΥΓ Τα τελευταία νέα δεν είναι καλά από την Ιταλία. Εξαιτίας των «εκσυγχρονιστικών» μέτρων της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, ο θεσμός του κλασικού λυκείου ουσιαστικά καταργείται κι επομένως μειώνεται η ζήτηση για κλασικές σπουδές. Φέτος στο πρώτο έτος στο τμήμα κλασικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Παλέρμο γράφτηκαν μόλις 70 φοιτητές. Με βάση δε το νέο πρόγραμμα σπουδών, οι φοιτητές κλασικής φιλολογίας μπορούν να επιλέξουν τα Νέα Ελληνικά μόνο για ένα εξάμηνο. Ουσιαστικά δηλαδή δεν θα μάθουν τη γλώσσα.

© 2012 Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας - Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα