[color=blue]Με τη λήξη του πανεπιστημιακού έτους στους αντίποδες επανέρχομαι σε δύο θέματα για τη λογοτεχνία που έχουν ακροθιγώς συζητηθεί και παλαιότερα, και που κατά τη γνώμη μου έχουν παραμεληθεί στις Φρυκτωρίες. Με δύο ηλεκτρονικές διευθύνσεις: Η πρώτη οδηγεί στο αναλυτικό πρόγραμμα του συνεδρίου [b]«Χώρες της Θεωρίας. Ιστορία και Γεωγραφία των Κριτικών Αφηγημάτων»[/b] που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, το οποίο δίνει μια εικόνα της προβληματικής που υπάρχει στον ελληνικό χώρο για τη θεωρία της λογοτεχνίας και τη θεωρία στις ανθρωπιστικές επιστήμες γενικότερα. Αντιπαρέρχομαι το ενδιαφέρον ερώτημα αν είναι δυνατή η διδασκαλία της λογοτεχνίας (κατά τη γνώμη μου όχι), για να διατυπώσω τα εξής πιο πρακτικά: • Τι είναι λογοτεχνικό κείμενο σήμερα και τι θα είναι στο μέλλον • Πώς ένας κώδικας των θεωριών σαν αυτόν που εν μέρει αναφέρεται στο πρόγραμμα μπορεί να χρησιμεύσει σαν οδηγός για την κατανόηση ενός λογοτεχνικού κειμένου (των θεωριών ή τρόπων της αφήγησης συμπεριλαμβανομένων) Σχετικά με τα παραπάνω δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι η επίσημη εκδοχή σχετικά με το τι είναι έντεχνος λόγος, κι αυτό ισχύει για κάθε εποχή, έχει αποκλείσει άλλες μορφές γραφής, και σχεδόν ολοκληρωτικά τον προφορικό λόγο. Ότι στην επίσημη εκδοχή της νεοελληνικής λογοτεχνίας υπάρχει μια κατανοητή μεν αλλά και κάποτε ενοχλητική εμμονή στη γενιά του ’30, καθώς και γενικότερα σιωπή για τη λογοτεχνική παραγωγή μετά τη δεύτερη μεταπολεμική γενιά (’70)-αν θεωρήσουμε ότι ο όρος «γενιά» είναι «δόκιμος» μετά τη σύνδεση του με το πατριαρχικό σόι/γένος. Τελικά αναρωτιέται κανείς αν θελήσει να δώσει στους ξένους μια δίκαιη εικόνα της ελληνικής λογοτεχνίας, ποια αντιπροσωπευτικά κείμενα θα άξιζε πραγματικά να συμπεριλάβει. Και για να μιλήσω πιο προσωπικά, ποια θέση θα είχε σ’ αυτά το φύλο μου και ποια οι γράφοντες/ουσες που βρίσκονται στην ηλικία των σημερινών φοιτητών ή κοντά στη δικιά μου. http://www.theory.ucy.ac.cy/index.php?option=com_content&task=view&id=22... Η δεύτερη ηλεκτρονική διεύθυνση οδηγεί μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Sydney Morning Herald στην κριτική παρουσίαση της γνωστής ταινίας των [b]Παντελή Βούλγαρη-Ιωάννας Καρυστιάνη «Οι νύφες»[/b]. Μια ταινία που είναι κατά τη γνώμη μου δείγμα δημιουργικής ανάγνωσης ενός λογοτεχνικού κειμένου, ή -για να το πω αλλιώς- της προσέγγισης της λογοτεχνίας μέσα από την τέχνη. Η παρουσίαση συνοδεύεται από ένα trailer(πατήστε στο trailer στα δεξιά της σελίδας, χρειάζεστε δυνατό ήχο, και στην οθόνη που θα παρουσιαστεί περιμένετε να τελειώσουν οι διαφημίσεις). Για όσους δε διαβάζουν αγγλικά, στο τέλος ο κριτικός της εφημερίδας αναφέρεται στο θέμα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των Ελληνίδων που μετανάστευσαν στο εξωτερικό σα νύφες και έχει επιφυλάξεις για το πώς η ελληνική διασπορά θα αποδεχτεί μια τέτοια άποψη τη στιγμή που ο σκηνοθέτης με τη χρησιμοποίηση γυναικείου γυμνού στην ταινία του δεν αποδεικνύεται ηθικά υπεράνω. Ενδιαφέρουσα επισήμανση, αν μη τι άλλο για το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο δύο κοινωνίες, στη συγκεκριμένη περίπτωση η ελληνική και η αυστραλέζικη, αντιμετωπίζουν τον ερωτισμό εν γένει, και πιο ειδικά σα δημόσιο θέαμα. http://www.smh.com.au/news/reviews/brides/2005/09/28/1127804540630.html Τελειώνοντας θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά μου για την απονομή του φετινού βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στο [b]Χάρολντ Πίντερ[/b]. Το γεγονός ότι ένας κατεστημένος διεθνής οργανισμός επέλεξε να τιμήσει έναν άνθρωπο του θεάτρου δείχνει ότι αναγνωρίζει την αξία μιας τέχνης που είναι ταυτόχρονα γραφή- σώμα - φωνή - ομαδική επικοινωνιακή λειτουργία και η οποία ως τώρα αντιμετωπιζόταν από λίγο έως πολύ ως παραλογοτεχνία. [size=9][i]Ευχαριστίες σε όσους έστειλαν φέτος κείμενα για τη λογοτεχνία αρχής γενομένης με τις περσινές σημειώσεις για τη νεοελληνική λογοτεχνία του Νίκου Διονυσόπουλου. Δεν είναι εξίσου ευχάριστο να βλέπει κανείς να επωφελείται κάποιος της δουλειάς ενός άλλου χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ-όνομα δε γράφω, ο νοών νοείτω.[/i][/size][/color]